SAKRAMENTY UZDROWIENIA

Chrystus jest lekarzem naszych ciał i dusz. Jezus Chrystus, podobnie jak odpuścił grzechy paralitykowi i przywrócił mu zdrowie ciała, pragnie, by Kościół mocą Ducha Świętego kontynuował Jego dzieło uzdrawiania i zbawienia w stosunku do swoich wiernych. Jest to celem dwóch sakramentów uzdrowienia: sakramentu pokuty i namaszczenia chorych.

a. POKUTA

W historii witnickiej parafii duża część wiernych korzystała z sakramentu pojednania. Do czasu odnowy Kościoła, której inspiracją był Sobór Watykański II, wydawane były wiernym „kartki do wielkanocnej spowiedzi św.”. Stąd zauważa się większą ilość parafian przystępujących do spowiedzi św.

Największą frekwencją do sakramentu pokuty cieszy się okres Wielkiego Postu, a szczególnie czas rekolekcji wielkopostnych oraz okres po zmartwychwstaniu Pana. Dużo wiernych korzysta ze spowiedzi także w okresie adwentowym, a także bezpośrednio przed Uroczystością Bożego Narodzenia. Obecnie z sakramentu pokuty można skorzystać codziennie kwadrans przed Eucharystią i w czasie jej sprawowania, natomiast w pierwsze piątki miesiąca jest okazja do spowiedzi św. od godz. 17.30. Jest wiele innych okazji, aby skorzystać z sakramentu pokuty, np. podczas rekolekcji, misji św., na rozpoczęcie i zakończeniu roku szkolnego, podczas adoracji Najświętszego Sakramentu, itd.

W sakramencie pokuty grzesznik, poddając się miłosiernemu sądowi Boga, „uprzedza” w pewien sposób sąd, któremu zostaje na końcu życia ziemskiego. Już w tym życiu jest nam dana możliwość wyboru między życiem a śmiercią, i tylko idąc drogą nawrócenia, możemy wejść do Królestwa, z którego wyklucza grzech ciężki (Jan Paweł II. Adhortacja apostolska „Reconciliatio et paenitentia” nr 31).

Szczególnym przygotowaniem do odbycia spowiedzi św. są rekolekcje i misje św. Każdego roku w okresie adwentu i wielkiego postu duszpasterze witniccy organizują rekolekcje św. podczas których punktem kulminacyjnym jest Sakrament Pokuty. Rekolekcje przeprowadzali duchowni ze zgromadzeń zakonnych, między innymi: franciszkanie, salwatorianie, kapucyni, zmartwychwstańcy, oblaci, pallotyni, chrystusowcy, a także księża diecezjalni.

W historii witnickiej parafii odbyło się sześć serii misji parafialnych. Pierwsze po II wojnie światowej misje wygłosili w dniach: 16-23.10. 1948 r. – oo. Franciszkanie, 12-20.03.1960 r. – oo. Pallotyni, 24.10-01.11.1970 r. – oo. Redemptoryści, 28.034.04.1982 r. – oo. Redemptoryści, 20-27.10.1991 r. – oo. Salwatorianie, 13-20.03.2002 r. – oo. Pallotyni.

Kroniki parafialne odnotowują fakt, że podczas rekolekcji i misji parafialnych, największa ilość wiernych korzystała z sakramentu pokuty i przyjęła Komunię św. od 3 do 7 tys. (ArRek). Misje św. z całą pewnością pogłębiają i odradzają życie duchowe wiernych i przywracają na łono Kościoła, dodając siły do codziennych ludzkich zmagań.

b. NAMASZCZENIE CHORYCH

Namaszczenie chorych „nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych którzy znajdują się w niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia pora zatem na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo z powodu choroby lub starości” (Wat. II. „Sacrosanctum Concilium” nr 73).

Dawniej wierni nazywali ten sakrament „ostatnim namaszczeniem”. Obecnie, akcentuje się w tym sakramencie łaskę umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości. Tym, którzy kończą swoje ziemskie życie, Kościół, poza namaszczeniem chorych, ofiaruje Eucharystię jako wiatyk. Przez przyjęcie Komunii św. chory otrzymuje zaczątek życia wiecznego i mocy zmartwychwstania, przechodzi ze śmierci do życia (por. J 13,1).

W księgach parafialnych jest odnotowanych kilkaset przypadków udzielenia sakramentu namaszczenia chorych. Najczęściej najbliżsi chorych prosili kapłanów o „ostatnie namaszczenie”, mniej o wiatyk. W społeczeństwie witnickim jest ciągłe przekonanie, że wizyta kapłana u chorego, stanowi dla niego ostatnią posługę duszpasterską, stąd niemal do ostatniej chwili czeka się na wizytę kapłana „z olejami świętymi”. W parafii istnieje praktyka comiesięcznego odwiedzania chorych przez kapłanów. Księgi parafialne odnotowują 30-50 zgłoszeń stałych odwiedzin chorych (ArCh). Praktyka odwiedzania chorych – w podobnej ilości – utrzymuje się przez cały okres istnienia parafii.