Mosina – Kościół Św. Michała Archanioła

Po raz pierwszy Mosina została wymieniona w 1299 roku. Znajdował się tu, należący do margrabiów, gródek myśliwski. W 1344 r. wieś została przekazana kanclerzowi Ulrichowi, następnie przeszła w ręce rodziny von der Osten, w końcu weszła w skład dóbr monarszych, podległych urzędowi państwowemu w Mironicach. W roku 1589 kościół w Mosinie został włączony do parafii w Witnicy. Kościół w Mosinie został wybudowany w 1780 roku jako protestancki o ciekawej konstrukcji szachulcowej, cenny przykład architektury zborów ewangelickich, w której elementy stylowe łączą się z pierwiastkiem budownictwa ludowego.

Kościół został wzniesiony na rzucie prostokąta. W 1866 roku został powiększony o dobudowaną absydę, w której umieszczono ołtarz, natomiast w 1911 roku dobudowano przedsionek. Dzwonnica może pochodzić z lat dwudziestych XX wieku (twierdzenie o czasie powstania dzwonnicy, domniemywa się po dacie odlania dzwonu, tj. 1921 r.). W 1998 roku zbudowano kruchtę murowaną, z markowaną w elewacjach, konstrukcją szkieletową. Takim zabiegiem dostawiony fragment zharmonizowany został ze starszą częścią świątyni. Kościół w Mosinie jest typowym dla wiejskich kościołów ewangelickich XVIII wieku w regionie. Kościół jest posadowiony na okazałym wzniesieniu w centrum malowniczej wioski, otoczony starym drzewostanem z drewnianą, oddzielnie postawioną dzwonnicą. Przy placu kościelnym zachował się pomnik z I wojny światowej, w którym urządzono kapliczkę z figurą Matki Bożej. Do 1953 r. teren przykościelny pełnił rolę cmentarza. Po II wojnie światowej kościół został przejęty przez katolicką parafię M.B. Nieustającej Pomocy w Witnicy, stanowiąc jej kościół filialny. W dniu 25 maja 1947 r. kościół w Mosinie został przeobrażony z świątyni protestanckiej na katolicką pod wezwaniem „ŚWIĘTEGO MICHAŁA ARCHANIOŁA”. W wyniku tego przystosowania, zostały skrócone empory przy bocznych ścianach. W wyposażeniu kościoła są dwa mosiężne, XVIII wieczne świeczniki (6 i 7 ramienny), ławki drewniane, ołtarz główny przerobiony z dawnego XVIII wiecznego ołtarza z umieszczonym w nim obrazem św. Michała Archanioła. Mosiński kościół był bardzo zniszczony, następowały pęknięcia głównych ścian, sufit został zniszczony przez korniki, wystrój był prowizoryczny (sufit podbity płytami pilśniowymi, za ołtarzem była prowizoryczna zakrystia, część ławek mocno zawilgoconych i zagrzybionych), stąd istniała potrzeba całkowitego remontu i konserwacji. W latach 1982-85 dokonano wymiany więźby dachowej, wymieniono pokrycie ceramiczne dachu blachą ocynkowaną, wymieniono okna, dokonano remontu pruskiego muru ścian kościoła oraz zgromadzono materiały drewniane na wymianę sufitu i ławek. Drugi etap remontu kościoła trwał w latach 1998-2000. W tym czasie osuszono i wzmocniono fundamenty świątyni, wypełniono ubytki fundamentów i zewnętrznych ścian, wymieniono sufit, dokonano naprawy więźby dachowej, otynkowano wnętrze kościoła, położono nową instalację elektryczną i nagłośnienie, dobudowano zakrystię oraz ogrodzono plac przykościelny. Kościół w Mosinie został w dniu 20 października 1976 roku wpisany do rejestru zabytków; od tego czasu jest objęty ochroną konserwatorską (ArDrem).

W Mosinie działa Koło Gospodyń Wiejskich, które jest znane ze swojej działalności w województwie lubuskim, zdobywając nagrody na różnych konkursach. Aktywne jest sołectwo, które włącza się w różne religijne inicjatywy. W uroczystość odpustową ku czci św. Michała Archanioła, 1 października 2000 roku, Biskup Ordynariusz Adam Dyczkowski poświęcił odnowiony kościół w Mosinie. Natomiast w dniu 27 czerwca 2015 r. Biskup Paweł Socha poświęcił odnowioną kościelną dzwonnicę, która została odrestaurowana przy wsparciu Unii Europejskiej, Urzędu Miasta i Gminy w Witnicy oraz ofiar mieszkańców Mosiny oraz innych ofiarodawców. Odpust – 29 września. Uroczystość odpustową odprawia się w niedzielę najbliższą 29. września. Liczba wiernych – 215. Atmosferę życia mieszkańców Mosiny, która koncentrowała się w przestrzeni kościelnej, ilustruje wspomnienie jednej z parafianek: „Od 1947 r. przyjeżdżał kapłan z byłych Witnicy do Mosiny raz w miesiącu na niedzielną Mszę św. Z biegiem czasu zwiększono częstotliwość odprawiania Mszy św. Gospodarze przywozili księdza bryczką, a zimą saniami. Wikariusz, ks. Piotr Rozwadowski, uczył katechezy w kościele (1949 r.).

Na przerwach, na placu przed kościołem ksiądz organizował zabawy na świeżym powietrzu, częstował nas słodyczami, było radośnie – przychodziliśmy ochotnie na religię (…) często moim wnukom z łezką w oku opowiadam, jak przyjmowaliśmy I Komunię św. Dzieci udały się do salki parafialnej na wspólne śniadanie. Panie z „Caritasu” przygotowywały kanapki, ciasto drożdżowe, słodycze i kakao. Przybyli księża, i po odmówieniu modlitwy, składali nam życzenia. Ten dzień zapamiętam na zawsze, gdyż mogłam chodzić w białej sukience do wieczora i zaprosić koleżanki na słodkie poczęstunki w domu i nie musiałam w tym dniu paść krowy. Mieszkało w Mosinie wiele rodzin wielodzietnych, które żyły w trudnych warunkach materialnych. Ksiądz Bielak pomagał tym rodzinom, dostarczając im odzież, obuwie i żywność zebraną przez „Caritas” w Witnicy. Wielokrotnie przyjeżdżał na rowerze ks. Bielak, odwiedzał parafian, którzy nie mieli ślubu kościelnego. Starał się w delikatny sposób im pomóc; udzielał także śluby w dogodnej dla nich porze” (J. Bonder. Prywatne wspomnienia).